O’nu gördüğümde ay ışığının vurduğu bir masada tek
başına oturuyordu. Üstüne alelacele geçirmiş olduğu belli olan bir tişört
vardı. Yüzünde umarsız bir ifade olmasına karşın aklından sayısız düşüncenin
geçtiği belliydi. Denize bakıyordu, karanlığın içinden ay ışığı sayesinde çıkan
o dalgalara… Ne düşünüyordu kim bilir? Ya da düşündüğü biri var mıydı? Birileri
tarafından terk mi edilmişti? Yoksa hayat mı onu kaderine terk etmişti?
Bir sıkıntısı olduğu belliydi. Çünkü derdi olmayan hiçbir insan bir saat içinde 3 paket sigarayı bitiremezdi. İçiyordu ve içindeki sıkıntıyı sigara dumanı sayesinde hayatın yüzüne üfleyerek çıkarıyordu belki de… Epeydir onu izliyordum fakat daha fazla dayanamamış ve yanına gitmeye karar vermiştim. Masanın üzerindeki çaydan son bir yudum daha alıp yavaş adımlarla ona doğru yürüdüm. Karşısına bir sandalye çekip oturduğumda hala denize bakıyordu. Sonra kafasını yavaşça çevirip yüzüme baktı. Dikkatli bir biçimde beni izliyordu. Bense hayata duyduğu öfkeyi gözlerinin içindeki siyah halkada görebiliyordum. Birbirini hiç tanımayan fakat aynı masada oturan iki insandık. Uzun bir süre hiç konuşmadık. Ta ki dudaklarını aralayıp, bana ‘’Sen hiç öldün mü? Diye sorana kadar. Önce ne diyeceğimi şaşırdım, sonra gözlerinin içine bakıp: ‘’Bana hayat veren varlık nefes almayı bıraktığından beri yaşamıyorum.’’ dedim. Alaycı bir şekilde güldü.
‘’Bir kimseyi sırf annen, baban, akraban veya arkadaşın olduğu için sevmek ve o kişiye bağlanmak zorunda değilsin. Bir insana bağlanmak demek onun için ölmek demektir. Bağlandığın insan hayatta olmadığı için yaşayan bir ölü olmayı tercih etmemelisin.’’ Dedi.
Masaya oturduğumdan beri ilk kez böylesine uzun bir cümle kurmuştu. Karşımdaki yabancıdan böyle bir tepki beklemiyordum. Şaşırmıştım. Bir insana tutkuyla bağlanmanın ve o insan öldüğünde onunla beraber ölmenin gülünç bir durum olduğunu daha önce idrak edemediğimi fark ettim. Ben sadece bağlandığım insanları severdim fakat bağlandığım o insan öldüğünde kendimi de öldürecek kadar delirmiş olduğumu hiç düşünmemiştim. Sanırım karşımdaki bu insandan öğreneceğim çok şey
vardı.
İrem Nazlınur ÇETİN
Amasya/ 2012
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder