Yalnız doğdum her insan gibi… Ciğerlerim
nefes alsın diye değil, elimi tutamayacak olan birinin yokluğunu hissettiğim
için ağladım. Çirkin bir bebektim, bilmiyordum hayatın bütün çirkinliğinin
yüzüme yansıdığını. İçim masumdu benim. Siyah gözlerimin ardındaki saflığımın
büyüdükçe kirletilmesinden, insanlar tarafından hor kullanılmasından
korkuyordum. İnsanların, bebekken sahip olduğu tek şey masumiyetti çünkü. Gülücüklerimin
ardında tarif edilemeyen bir ürkeklik vardı. Dışarıda olup biten her şeyden
habersiz, korunmaya ve bakılmaya muhtaç hayatı henüz tanımayan bir varlıktım. Bebeklik
evresini geçip çocukluğa adım attığımda da değişen pek bir şey olmadı. Çevremde,
arkadaşım olarak nitelendirilen bir sürü çocuk vardı. Kumdan kale yaptığım, beraber
bisiklete bindiğim, oyuncaklarımı paylaştığım, yaramazlık peşinde koştuğum kimi
zaman kızıp, küstüğüm çocuklar… Aslında, onlar sadece varlardı. Ben onlarla hiç
beraber olmadım, ben hep kendimleydim, yalnızdım. Paylaşmayı severdim, ama her
şey bana ait olsun isterdim. Çevremdeki insanları yürekten severdim, ama en çok
sevilen ben olmak isterdim. Eksiktim, yarım kalan parçalarımı tamamlamaya
çalışıyordum. Ve bunun için yalnız kalmam gerekiyordu.
Büyüyüp,
yetişkin bir insan olduğumda da değişmedi durum. Yapbozumun parçaları
hala kayıptı… Onları bulana dek aramak zorundaydım.
Şimdilerde, bulunmak istediğim ve ait olduğum
kentten kilometrelerce uzakta henüz alışamadığım bir yerdeyim. Her şeyin
yabancı geldiği, yürüdüğüm sokaklarda geçmişte beraber olduğum insanların
siluetlerini aradığım bir şehirdeyim. Her gün, belki de birkaç yıl sonra yüzlerini
bile görmeyeceğim insanlarla karşılaşıyorum. Konuştuğum ve konuşmak
isteyebileceğim insan sayısı çok az. Sadece, beraber vakit geçirdiğim, beni
anladığını düşündüğüm birkaç dostum var. Diğer insanlar tarafından anlaşılmak
gibi bir derdim yok, bazı şeyleri analiz etmek ve onları hayat prensibim yapmak
istiyorum. Anlaşılmaktan ziyade anlamak istiyorum. Hayatı ya da insanları
değil. Önce, kendimi anlamalıyım. Ancak, üzerime yapıştırılan kimliğin
altındaki değeri ortaya çıkarırsam eksik parçalarımı tamamlamış olurum.
Yapbozumu tamamlasam dahi yalnız kalmak
istiyorum.
Çünkü ben hep yalnızdım…Ölüm kadar, sen kadar.
İrem Nazlınur ÇETİN
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder