Herkes mi mutsuz bu şehirde? Herkes mi hüzünlü?
Hayat denen kaosun içinde oradan oraya savrulurken
mutlu olmayı unutan zavallı insanlar mıyız? Belki de nedenini bilmediğimiz bir
mutsuzluğun peşinde koşuyoruz, gerçeklerin farkında olmayan tüm aptallar gibi.
Ben bu yüzden en çok hayalleri sevdim, insanları
değil. Canımı yaktığı için sahip olduğum bütün gerçeklerden kaçtım, hayallere
sığındım. Toprağa armağan ettiğim bütün herkesi yaşıyormuş gibi kabul ettim
mesela. Benimle aynı hayatı, aynı zaman dilimini paylaşıyorlarmış gibi. Her gün
gördüğüm, yanımda olan insanlar gibi.
Babam gibi. Kaybettiğim arkadaşım gibi.
...
Gri olan bulutlar değil, düşüncelerin.
İrem N.Ç.
090513
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder